-
Zondagochtendrituelen
De vrouw des huizes is inmiddels terug van de plas- en poepwandeling met de honden en geeft ze een klein beetje eten. Ze geeft expres maar een klein deel van de ochtendmaaltijd omdat ze weet dat honden, met name grote honden (ze hebben twee New Foundlanders),na de maaltijd 2 tot 3 uur rustig aan moeten doen in verband met verwerking van het eten en ter voorkoming van een eventuele maagkanteling. Ze dekt de tafel (dit is gelukkig nog zo’n ouderwets gezin wat zoveel mogelijk samen aan tafel eet) en roept de rest van het gezin erbij. Voor een flinke boswandeling dient er goed gegeten te worden. De honden lopen tijdens het ontbijt al wat om de tafel te drentelen. Ook zij weten wat er te wachten staat want dit ritueel herhaalt zich al ruim anderhalf jaar. Ze raken steeds meer ongeduldig…
Het ontbijt is genuttigd en de tafel wordt afgeruimd. De kinderen rennen naar boven om hun tanden te poetsen. Meneer wast even snel de vaat af en mevrouw probeert de honden ‘in het gareel’ te houden. Het drentelen is overgegaan naar stuiteren op de voorpoten waarbij ze met hun bek haar aan gaan lopen tikken en voor haar voeten stil gaan staan terwijl zij nog bezig om het boterhambeleg in de keukenkastjes te zetten. Bijna ligt ze languit en geeft één van de honden een verbale vermaning. Die komt niet echt aan. Sterker nog, de hond begint te rennen en springen door de woonkamer en open keuken. Leuk! Denkt de ander en gaat gezellig meedoen. Ondertussen komen de kinderen naar beneden gerend, horen en zien de dolle boel waardoor ze de neiging krijgen om mee te doen. Meneer vindt dat geen goed idee en maant de kinderen tot rust. De honden echter niet, iedereen laat ze…
De schoenen en jassen worden opgezocht en aangedaan. De honden rennen en springen inmiddels piepend en blaffend tussen het gezin door. In alle commotie krijgt het zoontje van 9 een kop hard tegen zijn gezicht aan maar dat lacht deze bikkel luid van zich af. De honden zijn immers enthousiast en we gaan naar het bos!! Het woord ‘bos’, zeker als het zo energiek door de gang wordt geschreeuwd, zet de honden nog een tandje hoger in hun staat van opwinding, maar wild rennen en springen in de smalle gang van de doorzonwoning is verre van handig als ze aangelijnd dienen te worden. Het hele gezin moet gericht samenwerken om de honden te blokkeren en staande te houden zodat ze de lijnen om kunnen doen. Maar het is wederom gelukt dus… de paden op en lanen in!!
De voordeur gaat open. Ook dat is telkens weer een strijd omdat er twee grote lobbessen in de weg staan. Zij willen niet alleen als eerste door de deur, nee, zij MOETEN als eerste naar buiten!! Nog voordat de deur goed en wel ver genoeg geopend is om als mens erdoor te kunnen lopen, wordt de vrouw al naar buiten gesleurd. Haar schouder stoot daarbij best hard tegen de nog niet ver genoeg geopende deur maar ook zij is een bikkel en lacht de pijn weg. De honden zijn immers enthousiast en weten waar ze naartoe mogen… Met twee gestrekte armen rent ze achter de honden aan richting de auto. Ze had net zo goed omhoog kunnen springen en zich door de lucht laten trekken want haar voeten raken nauwelijks de grond. Ook de achterdeur van de auto hoeft voor de honden niet geheel geopend te worden. Een klein stukje is ver genoeg, de rest doen ze zelf wel.
De rit naar het bos begint steevast met een schuddende auto. Niet door de kinderen, die zitten rustig doch enigszins ongeduldig in de gordel op de achterbank. Het zijn de honden die achterin het thuis begonnen springen vrolijk aan het voortzetten zijn. Gaandeweg de rit die ongeveer een half uur duurt, gaat het piepen over in steeds sneller en harder blaffen. De opwinding over waar ze naartoe gaan stijgt verder en verder. Gezellig! En best grappig als je een dergelijke auto voorbij ziet (en hoort) rijden. De laatste 10 minuten kan het gezin elkaar totaal niet meer verstaan en meneer heeft zijn handen vol om de auto überhaupt nog goed op de weg te houden. Hij is geen ochtendmens maar weet welke beloning er ook voor hem aankomt, een wandeling waarbij hij geen kinderen of honden in de gaten hoeft te houden.
Eenmaal aangekomen bij het bos suizen alle oren en zit het achterste gedeelte van de auto compleet onder het kwijl. Terwijl het gezin uitstapt, nadert het schudden van de auto een hoogtepunt. De veringen piepen en kraken boven het geluid van bonkende koppen tegen de achterdeur uit. De achterdeur open doen is precies en voorzichtig klusje geworden. Je moet namelijk snel zijn wil je geen deur tegen je gezicht aankrijgen. Maar dit gezin bestaat uit bikkels dus hoppa…!!!
Daar gaan ze, en hoe!! Dolle pret!! Rennen, vliegen, over elkaar heen springen, vallen, doorrollen en opstaan om vervolgens het hele ritueel van voor af aan te gaan en blijven herhalen. Al snel zijn de doerakken zo goed als uit zicht met de kinderen in een hoog tempo er achteraan. Mevrouw probeert nog wel om de kinderen en honden te roepen, maar dat blijkt keer op keer vergeefse moeite. Meneer denkt ook hier het zijne van maar onderneemt geen actie. Hij heeft nu de kans om rustig wakker te worden en bij te komen.
Tijdens de anderhalf uur durende wandelingen hoopt dit gezin iedere keer dat de honden zich eens beter gaan gedragen. Dat ze niet iedere wandelaar uitbundig begroeten en bespringen. Dat ze niet iedere andere hond die ze tegenkomen belagen met de energie van 10 jonge honden want ondanks dat ze alleen maar willen spelen, het getuigt niet echt van begrip van etiquette. Dat ze luisteren naar hetgeen van hen gevraagd wordt en komen op commando. En als de honden dan zelf besluiten om de ‘baasjes’ te begroeten, ze wel tijdig stoppen met rennen zodat er niemand ondersteboven gedenderd wordt. Maar ja, kunnen en mogen ze dat wel verwachten?
De parkeerplaats komt weer in zicht. Met de tijd is ook dat langzaam maar zeker een drama geworden. De honden willen namelijk helemaal niet naar huis. Iets wat natuurlijk wel te begrijpen valt, maar zij weten niet dat wij mensen nog meer dingen te doen hebben. Nee, die auto gaan wij niet in. Wij komen wel even kijken, maar op het moment dat jullie ons willen pakken/vangen, rennen wij weer lekker weg! Wat voor ons serieus is, maken de honden een spelletje van en nemen de benen (poten, beter gezegd). Dit is frustrerend voor de eigenaren waardoor ze op steeds bozere toon commando’s gaan roepen. Tja, welke (door het dolle heen zijnde) hond wil dan graag naar je toe komen? Inmiddels was het al zo ver dat de mensen in de al gestarte auto moesten gaan zitten en soms zelfs een stukje wegrijden met de achterdeur open om de honden zo ver te krijgen toch maar mee te gaan. Maar… het lukt!
Tijdens een van onze groepswandelingen kregen wij de volgende vraag van deze mensen:
Waarom luisteren de honden aan het eind van de wandeling zo slecht dat ze niet naar ons toekomen en de auto in gaan?
Ons antwoord:
Omdat jullie op een verkeerde manier de deur uit gaan…
Hiermee hebben wij dit leuke gezin aan het denken gezet waar zij, aan het begin van onze wandeling geen antwoord op konden geven maar aan het eind, na gezien te hebben hoe wij met de honden omgingen, kwamen ze zelf een heel eind met het goede antwoord. Wij hebben er bewust voor gekozen om niet alles voor te kauwen maar de mensen zelf te laten zoeken, zien en ervaren wat wij anders doen dan zij.
Weten jullie waar het aan schort en wat deze mensen stapsgewijs kunnen veranderen tijdens hun wandelingen om het voor eenieder gezellig, duidelijk en verantwoord te houden?
Reacties (1)
De spanning is al te hoog Opgelopen voor ze vertrekken. En eerste stuk aan de lijn tot ze rustig zijn dan pas los, geleerd van de wandelingen met hondsbeste